bekeken documentaires

1. First position: over jonge balletdansers en danseressen die audities afreizen om kans te maken op een studiebeurs. Vaak hun enige manier om te ontsnappen uit een kansarm milieu. Ze hebben veel blessures door het harde trainen, maar omdat er zoveel op het spel staat dansen ze door alle pijn heen.

2. Argusoog, over vaccinaties: deze documentaire was op de radio. Heel officieel gezien heb ik 'm dus niet bekeken, maar beluisterd :).
De vraag die centraal stond, was: "zijn vaccinaties wel zo onschuldig als gezegd wordt?".
Het antwoord kan ik helaas niet geven (omdat ik het zelf ook niet weet) maar er kwamen zeker wel interessante feiten en voorbeelden naar voren. Zoals:
- Vaccinaties bevatten dierlijke weefsels. Je brengt dierlijk weefsel in, in een menselijk lichaam. Dat is risicovol.
- Vaccinaties worden ook steeds vroeger gegeven... eerst was dit op een leeftijd van 10 maanden, maar het is geleidelijk terug gebracht tot 6 weken. Plan is zelfs om kinderen al in de baarmoeder te gaan enten tegen kinkhoest. Kinderen van 6 weken hebben nog een zwak immuunsysteem en kunnen daardoor de ingebrachte ziekte (al is het maar een kleine hoeveelheid) niet goed te lijf gaan. Het gif kan zich in hun vetweefsel nestelen, waarna gedragsproblemen of ziektes kunnen ontstaan. Niet altijd meteen, maar soms nog jaren later.
- Er zouden nauwelijks bijwerkingen zijn. Alleen... bijwerkingen worden alleen als bijwerkingen gezien, wanneer het optreedt in de eerste week na de vaccinatie. Daarna wordt er aangenomen dat de klacht ergens anders door wordt veroorzaakt.
- Vaccinaties worden snel op de markt gebracht, maar inzicht in de lange termijn gevolgen is er op dat moment niet.


3. Code Rood: documentaire over de doodstraf. Indrukwekkend vond ik. Ben zelf ook 100% tegen de doodstraf. Het is (mogelijke) moord met moord vergelden. Zware en lange gevangenisstraffen, daar ben ik wel een voorstander van. Zwaarder dan nu vaak het geval is. Maar doodstraf vind ik een grote stap te ver gaan. Hoe iemand, die de dodelijke injecties toedient, zichzelf nog recht in de ogen kan kijken is me een raadsel. In Amerika, waar de documentaire opgenomen is bovendien het probleem dat de rechtspraak lang niet altijd eerlijk verloopt. Er worden valse getuigenissen afgelegd en deals gesloten. De kans is dus groot dat zo'n geëxecuteerde achteraf onschuldig blijkt te zijn.
In de documentaire werd een jongeman geïnterviewd van 30 jaar. Hij heeft al 11 jaar geleden het vonnis 'doodstraf' gekregen. Zelf zegt hij onschuldig te zijn. Als ik zijn uitstraling zo bekeek, geloof ik dat volledig!! Geen kille, lege blik. Maar nog steeds menselijk!! Nu wordt zijn zaak heropend dus hopelijk komt alles uiteindelijk nog goed.


4. Kingdom of little people: in China is een soort pretpark waar optredens verzorgd worden (o.a. dans en acrobatiek) door 'kleine mensen'. Lilliputters. Na de optredens leven ze samen in hun eigen gemeenschap. De reacties op dit park zijn sceptisch. Is het een soort menselijke dierentuin? Toch zijn de artiesten zelf positief. Het was een verademing om te zien hoeveel lilliputters er zijn. Ze waren eens een keer niet de uitzondering en begrijpen elkaar. Echt toekomstdromen hebben de lilliputters niet. Er zijn veel beperkingen. Ze kunnen bijvoorbeeld geen kinderen krijgen en ze kunnen geen werk verrichten dat fysiek wat zwaarder is. Het belangrijkste voor hen is: gelukkig worden/blijven met elkaar en met hun familie.


5. Het beste voor Kees: Nadat deze documentaire zo ongeveer een internethit was geworden, kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ik was benieuwd wat de documentaire zo interessant maakt. Kees is een man van 45 jaar en hij heeft autisme. Kees woont nog thuis. Zijn, inmiddels 77 en 80-jarige ouders begeleiden hem. Als hij er behoefte aan heeft, kan hij zich terugtrekken in zijn eigen chalet dat aan zijn ouderlijk huis zit. Het ene moment vindt Kees al die begeleiding helemaal niet nodig. Hij is een volwassen en kan het prima zelf. Maar even later zegt hij dat hij niet weet hoe het verder zou moeten als zijn ouders niet meer voor hem kunnen zorgen of er niet meer zijn. Het 'prima zelf kunnen' lijkt vooral een wens te zijn van Kees. Hij is heftig van slag als zijn neef langer is geworden dan hijzelf. In zijn eigen woorden "er is iets vreselijks gebeurd! Ik ben er onbeschrijflijk kapot van" Hij huilde erom en voegt er aan toe "dat klinkt misschien raar want welke volwassen man huilt nou om zoiets? Maar zo ben ik." Het onderliggende gevoel blijkt vooral te zijn dat Kees heel goed beseft dat mensen die veel jonger zijn dan hij, meer kunnen ondernemen. Die studeren, reizen, stichten een gezin. Dat zou hij óók graag doen.
Kees heeft echter ook een paar opvallende talenten. Hij leert zichzelf Japans (maakt hiervoor zijn eigen proefwerken) en maakt mooie/gedetailleerde ruimtelijke tekeningen.
Hoewel Kees zijn opmerkingen allemaal bloedserieus meent, zijn ze voor de kijker toch soms erg bijzonder (en verrassend). Als de documentairemaakster zegt: "Eet smakelijk, Kees" is zijn geïrriteerde reactie: "Eet smakelijk, dat vind ik zo'n stomme zin. Smakelijk doet me denken aan smakken." Ook de kledingkeuze van de documentairemaakster vind Kees niet zo slim. Dat korte rokje, daar had ze best wat beter over na kunnen denken. Hij kan zijn hoofd er niet vanaf houden en daardoor heeft zijn modeltrein (een hobby van Kees) vertraging opgelopen!
De documentaire laat niet alleen de leefwereld van Kees zien, maar ook van zijn ouders. Erg betrokken ouders, vooral moeder heeft een zeer hechte band met Kees. Zoals vader het zegt: "Zij leeft echt ín Kees." Ook de ouders zijn zich ervan bewust dat er onvermijdelijk een moment komt waarop zij niet meer voor Kees kunnen zorgen Ze zijn bezig met het opzetten van een woonproject voor oudere autisten. Het project is nog in de beginfase, er moeten nog geschikte huizen gevonden worden. Geen gemakkelijke opgave, want lang niet elke woning en locatie is geschikt voor mensen met autisme. Mocht het niet lukken om het woonproject van de grond te krijgen dan spreekt moeder voorzichtig over euthanasie voor Kees als zij overleden zijn. Kees zelf reageert daarop met dat er altijd dingen zijn die hem plezier zouden blijven geven. Zoals Japans leren of zijn treinbaan.


6. Maintrip: de documentaire 'Maintrip' gaat over Laura Dekker, beter bekend als 'het zeilmeisje'. Ze is geboren op een zeilboot. Tussen haar 14e en 16e zeilde ze solo rond de wereld. Af en toe deed ze wat landen aan en ontmoette er nieuwe mensen. Laura werd niet alleen bekend door haar zeiltocht, maar ook door de ophef die hier aan vooraf ging. De risico's zouden zo groot zijn dat de rechters haar ouders uit de ouderlijke macht wilden plaatsen. Uiteindelijk kon de reis toch doorgaan. De documentaire laat het beeld zien van een heel zelfstandig meisje, op een grote boot op een nog veel grotere oceaan. Ik kan me indenken dat mensen hun twijfels hebben bij zo'n onderneming. Vanwege de risico's. Maar Laura lijkt de boot volledig onder controle te hebben, is niet snel in paniek. En... heeft in twee jaar tijd meer levenservaring opgedaan dan de meeste mensen in veel langere tijd. Wel kreeg ik het gevoel dat ze erg zoekende is... lijkt steeds ergens anders heen te willen. In haar eigen woorden: "ik voel me nergens echt thuis"

7. Het lichaam als leraar: de documentaire is opgenomen in een Boeddhistisch land. Er worden drie mensen gefilmd:
- een blinde vrouw die, puur op gevoel, massages uitvoert. Zij vertelt over hoe alles in het lichaam met elkaar in verbinding staat. Het lichaam bestaat uit vele drukpunten. Deze punten staan in contact met een orgaan of lichaamsdeel.
- een kunstenaar die naar het lichaam kijkt als 'huis' van de ziel. Hij zegt dat de puur anatomische benadering van het lichaam (zoals dat onder andere door medici gedaan wordt) ons verblindt voor wat er nog meer in ons lichaam gebeurt en ook mét ons lichaam. Ons lichaam is een samensmelting van twee lichamen (conceptie), het bestaat, groeit, takelt af en wordt tenslotte weer opgenomen in de natuur (overlijden). Maar de geest vergaat niet, die wordt opnieuw verpakt in een nieuw lichaam (wedergeboorte/reïncarnatie).
- een groep medische studenten. De opleiding heeft lichamen nodig die de studenten kunnen onderzoeken en waarin zij snijden. Maar vanuit het Boeddhisme moet het lichaam onbeschadigd blijven. Er wordt daarom zeer respectvol omgegaan met de overleden lichaam. De studenten 
praten met nabestaanden om gevoel te krijgen bij de persoon die zij gaan onderzoeken. Ook is er voorafgaand aan de anatomie les een ceremonie. De nabestaanden zijn hierbij aanwezig, knielen op de grond en bidden. Ook de studenten bidden en zijn stil. Er gaan jaren overheen voordat een lichaam gebruikt kan worden om te onderzoeken. Al die tijd liggen de overleden mensen in een lichte ruimte te rusten. Worden zij, na het onderzoek gecremeerd, dan wordt een beetje van de as op de school bewaard bij een Boeddhabeeld. De studenten noemen de overledenen hun 'stille leraren'.
Ik vond het erg mooi om te zien hoe respectvol er werd omgegaan met de lichamen die ter beschikking waren gesteld voor medisch onderzoek. Vergeleken met de mensen in deze documentaire zijn Nederlanders toch een stuk zakelijker.

8. Ik laat je gaan: deze documentaire gaat over een 27 jarige vrouw (Sanne) die al jarenlang kampt met een chronische depressie, slapeloosheid en een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Behandelingen zijn er volop geweest. Zelfs negen jaar lang. Maar het heeft geen vruchten afgeworpen. Nu heeft ze besloten om over te gaan op zogenoemde 'zelf-euthanasie'. Een goede documentaire blijkt weinig tijd nodig te hebben om binnen te komen! Achttien minuten was genoeg om het trieste en tegelijkertijd mooie verhaal te vertellen. Met mooi bedoel ik dan vooral de band met haar vader. Samen zitten ze in de auto, kijken foto's en gaan naar de begraafplaats van oma. Sanne is bang dat haar vader verwijten gaat krijgen dat hij haar heeft laten gaan. Wat mij betreft is er juist geen grotere blijk van (ouder)liefde!!!

9. Citostress: de citotoets brengt nogal wat stress met zich mee. Dat kwam duidelijk naar voren in de documentaire 'citostress'. Nu is een documentaire natuurlijk altijd op zo'n manier gemonteerd dat er een duidelijke boodschap naar voren komt. Niet voor ieder kind zal de druk zo hoog zijn. Maar toch, de uitspraken van de kinderen liegen er niet om: "de cito is het belangrijkste in je leven" of "ik wil alles goed doen. Met voetbal wil ik winnen en met de cito wil ik een hoge score." Uit de laatste uitspraak blijkt wel dat de stress zich niet beperkt tot de cito maar ook doorspeelt in het dagelijkse leven. Veel kinderen in de documentaire hadden een behoorlijk volle agenda. School, sport, bijlessen enz.
In de documentaire werden twee verschillende groepen gevolgd. Eén blanke school, waarbij de ouders van de kinderen meestal hoogopgeleid zijn. En een zwarte school. De ouders van de kinderen van de blanke school zaten er meer bovenop. De kinderen kregen bijles en ouders stonden 's nachts al voor de deur van de 'eerste keus' school, want vol = vol.
De ouders van de kinderen op de zwarte school leggen zich eerder neer bij het advies van de school, al zijn ze soms teleurgesteld omdat ze hoger verwacht hadden.

Eigenlijk vraag ik me af waarvoor de cito-toets nou eigenlijk nodig is. Door de jaren heen maken de kinderen ook toetsen en krijgen ze rapporten. Geeft al een prima beeld van hun mogelijkheden. Misschien is het wel een manier om te wennen aan druk, want daar zullen ze op de middelbare school ook mee te maken krijgen.

Zelf heb ik geen cito-stress gehad, want ik was ziek tijdens de afname. Nee, niet van stress :) Wat me opviel dat er niet aan de kinderen werd verteld dat je altijd kunt stapelen. Mijn schoolroute was:
vmbo tl, mbo 4 (niet afgemaakt), mbo 3, toelatingstoets hbo, nu pedagogiek. Een lange weg, want ik ben inmiddels 28. Maar toch! Er blijkt wel uit dat je ook kunt stapelen.
Maar misschien wordt dit de kinderen wel verteld. Want vele uren filmen wordt teruggebracht naar een documentaire van een uur. Er is natuurlijk veel meer gezegd dan nu naar voren komt.

In ieder geval zag ik in de documentaire twee betrokken leerkrachten die beiden hun best deden om de druk niet te hoog te laten oplopen. Zowel de druk rondom de cito als ook uitkomen op een hoog niveau. "Mijn kind moet toch minimaal de havo halen" lijken veel ouders te denken.

10. Regels die mensen tot wanhoop drijven 
Een reportage over de sociale dienst. Mensen moeten aan ontzettend veel eisen voldoen om in aanmerking te komen voor een uitkering. En er wordt gedreigd met boetes als men niet op tijd de vereiste documenten aanlevert. Soms maakt het mensen zo wanhopig dat ze een zelfmoordpoging ondernemen. Een dienst die mensen dus eigenlijk moet ondersteunen, kan mensen dus soms alleen maar dieper laten wegzakken. Op nujij.nl heb ik mijn mening al uitgebreid geschreven. Dus hieronder even copy/paste mijn reactie:

Hij legt de schuld van zijn zelfmoordpoging niet volledig bij de sociale dienst, maar stelt vast dat zij het laatste zetje gegeven hebben. Mensen die een beroep moeten doen op de sociale dienst, doen dat vast niet voor hun plezier. Vaak lopen er dan al meer dingen niet lekker. Ieder mens heeft een breekpunt, waarna je niet meer rationeel en rustig kunt reageren. Want natuurlijk bedoelt zo'n sociale dienst het niet persoonlijk. Het is geen kwestie van niet gunnen, maar van doorgeslagen zijn in het uitvoeren van regels. 

Maar dat misbruik van uitkeringen... zou dat niet een beetje meevallen? Misschien heel naïef van mij maar hoeveel mensen willen er nou lekker 'niet werken en geld opstrijken' Zelf kan ik door ziekte maar beperkt werken/studeren. Zou niets liever willen dan een fulltime werkweek hoor. Het geeft een zinvolle invulling, betekenis, contacten met collega's enz. 

In ieder geval... zo'n sociale dienst zou er naar mijn idee vanuit kunnen gaan dat mensen van nature iets willen maken van hun leven. Er is dan misschien een klein percentage mensen dat misbruik maakt, maar om daar nu alle regels op af te stemmen. Ik denk dat veel mensen die naar de sociale dienst gaan al op hun tenen lopen. Zij zouden meer baat hebben bij positieve ondersteuning, coaching... een beetje opgebeurd worden in plaats van met argusogen bekeken te worden.

11. Moeders springen niet van flats

12. De piekerpil 
Een documentaire over het (toegenomen) gebruik van antidepressiva onder Nederlanders. De farmaceutische industrie heeft hierin een belangrijk aandeel. Zij willen pillen verkopen en daarvoor is marketing nodig. Ze zorgen dat er depressie-zelftesten op internet staan, waarbij de kans groot is dat degene die de test invult als uitslag krijgt (mogelijk) depressief te zijn. Met daarbij het advies om naar de huisarts te gaan. De huisarts kan dan antidepressiva voorschrijven. Zij worden door middel van campagnes, lezingen tijdens bijscholingen (waarbij ook farmaceuten spreken) enz. beïnvloed om het middel voor te schrijven.
Baadt het niet, dan schaadt het niet zou je misschien denken. Maar in het geval van antidepressiva gaat dat niet op. Daaraan zijn wel degelijk risico's verbonden. Het kan bijvoorbeeld een verslavend effect hebben. Ook komen bijwerkingen voor die zeer gevaarlijk gedrag kunnen veroorzaken: agressie, onrust, afvlakking van emoties, moordlustige gedachten enz.