Wielrennen

Het doel was om een wielrennersfiets te kopen. Ooit, in een ver verleden, heb ik meegedaan met een triatlon. Zwemmen was niet echt iets voor mij (bleek ook wel, was bijna als laatste het water uit), maar hardlopen en fietsen vond ik beiden erg leuk.
Toch is het er daarna nooit meer van gekomen om vaker te gaan wielrennen.
Dus het was tijd om daar verandering in te brengen.

De wielrennersfiets is er inmiddels. Ik heb 'm niet gekocht maar cadeau gekregen van mijn ouders. Heel lief natuurlijk!! En hij staat niet alleen voor de show in de garage te blinken, ik heb er ook al twee keer op gefietst (ik heb de fiets nu twee weken en ik heb me voorgenomen elk weekend te fietsen. Tenzij het weer, zoals sneeuw, de plannen dwarsboomt.)

Mijn vader vindt wielrennen ook leuk, dus dat is gezellig. Hij fietst ook erg makkelijk (nee, ik kan hem niet bijhouden! Dus als we samen fietsen moet hij zich inhouden.) en dat is voor mij wel handig.
Bij veel tegenwind of een versnelling duik ik er lekker achter en blijft hij kilometers lang voorop fietsen. Zo'n windscherm scheelt heel veel.
En zo hebben we al twee mooie fietsritten gemaakt. Langs de weilanden en de IJssel. Daar doe je een natuurliefhebber als ik wel een plezier mee. Met de wielrennersfiets ben je snel op mooie plekken in de omgeving.
Door de weeks woon ik in de stad, maar thuis komen en lekker door de natuur fietsen is ook heerlijk!!

Update juli 2015: we hebben nog regelmatig gefietst en mijn vader en ik hebben besloten om een weekendje weg te boeken. Waarbij we minimaal één dag gaan fietsen. Nu nog kiezen waar we naar toe gaan.

Colorrun! (Doel: doe mee aan een recreatief loopevenement)

Vroeger was ik sportief... hardlopen, mountainbiken, survivallen... ik vond het allemaal even leuk. Ik genoot ervan om 'gesloopt' te zijn na een flinke training. 'Zo snel of ver mogelijk' was mijn motto.
En voor een wedstrijd was ik altijd in.

Vroeger, vond, genoot en was inderdaad, want de laatste jaren heb ik nog maar nauwelijks gesport. Van de ene op de andere dag was mijn conditie verdwenen. Eerst dacht ik nog aan overtraining maar achteraf is het waarschijnlijk het moment dat de lyme vrij spel kreeg. Na behandeling ging het weer iets beter, maar qua conditie had ik toch flinke stappen terug gezet.
Dat was wennen... want zo diep gaan als eerder zat er niet in. Sporten moest rustig en ik kon rustig sporten niet waarderen. Gevolg: ik sportte zeker niet consequent. Te ongeduldig om het rustig op te bouwen. Al weet ik hoe onlogisch dat is... de conditie wordt natuurlijk sowieso niet beter van 'niet meer sporten'.
Daarom besloot ik om het doel 'doe mee aan een recreatief loopevenement' te nemen. Want recreatieve evenementen zijn gezellig en presteren hoeft niet. Ik hoopte het recreatief sporten leuk te gaan vinden en dat is wel gelukt.
Voordat ik meedeed aan de colorrun heb ik ook al een weekje gesurvivald in de Ardennen en ook dat heeft geholpen om weer een beetje plezier te hebben in gewoon rustig sporten.
Kortom... de plank voor mijn kop wordt langzaam dunner.


Goed, de color run dus... ik kreeg een berichtje van een oud-klasgenoot of ik met haar mee wilde doen aan de color run. Dat leek me wel wat. Ik zou voor het eerst sinds lange tijd weer eens vijf kilometer hardlopen en de color run is natuurlijk erg gezellig. Zoals het motto van de run zelfs zegt 'the happiest 5 km of your life'. Oké, dat is nogal Amerikaans (de color run is overgewaaid vanuit Amerika) maar leuk is het zeker!


De vijf kilometer heb ik zonder pauzes gerend en dat was al heel wat. Na de finish was ik: roze, groen, blauw, nog meer roze en een kleur die ik even net meer weet.
Na afloop even patat gegeten (om de zoutvoorraad aan te vullen en ook gewoon omdat het lekker is. En... na iets gezonds als hardlopen heb ik altijd extra zin in iets ongezonds.), wat gedronken in de zon en weer naar huis.